Den Haag – Theater aan het Spui, 2 februari (première)
Toen ik het stuk zag, viel ik pats boem weer helemaal terug in het verleden, alsof het heden er niets toe deed, alsof ik opnieuw alles van me af moest schudden. Later dacht ik terug aan Wally, ooit een goede vriend van mij toen ik nog regelmatig naar New York ging.
Hij was een Sioux Indian. We spraken vaak over de terugreis naar het verleden. Hij om zijn voorouders te ontmoeten, ik om dingen te onderzoeken die ongenoemd waren gebleven.

‘Ik probeer dat te doen met mijn gezicht naar het heden gekeerd, achteruitlopend als het ware, ’ zei hij ernstig tegen mij.
‘Waarbij je de hete adem van je voorouders in de nek voelt blazen terwijl je dat mooie hedendaagse gezicht van je weerspiegeld ziet in de blauwe lucht,’ vulde ik aan.

Aan dit gesprek moest ik terugdenken.

Ik zag hoe Mira zich verzette tegen de machteloosheid van haar moeder en hoe Julia die machteloosheid langzaam maar zeker opgaf. Zonder dat een van beide een echt antwoord had gekregen op de vele vragen, hoorbaar, maar vaak ook alleen voelbaar.
Dit geeft mooi de essentie weer van de verhouding die ik had met mijn moeder. Mijn koppigheid waar ze bijna onder bezweek.
Uiteindelijk beseften wij beiden dat de vragen die we elkaar stelden, die vaak in de lucht bleven hangen, alleen maar afstand schiepen. Konden wij beiden de kracht vinden om elkaar niet meer ter verantwoording te roepen voor gebeurtenissen die wij niet hadden kunnen voorzien.
Iets wat ik altijd zeg tegen volwassenen: je bent niet verantwoordelijk voor wat er op je afkomt, maar wel voor de manier waarop je daarmee omgaat. Daarin ligt de sleutel van de toekomst, jouw toekomst en die van de anderen.
Merapi Obermayer

Merapi Obermayer